Berichten van de Werkmetjehart-vloer: gesprek met Lisette Dhont

“Ook nu wij op afstand van elkaar werken, zorg ik voor verbinding”.

Onze eigen directieassistente Monica Kuppens vraagt in de rubriek Berichten van de Werkmetjehart-vloer andere Topondersteuners de hemd van het lijf. Hoe ben je in het vak terecht gekomen, wat is er tijdens deze coronacrisis veranderd in je werk en hoe zie jij de toekomst van ons vak.

Deze keer spreekt Monica met Lisette Dhont. Lisette is 1 juni twee jaar in dienst bij Public Support en is begin dit jaar 65 geworden. Na haar studie Arabisch wilde ze eigenlijk de overstap maken naar de studie Archeologie van het Midden-Oosten. Daar is het niet van gekomen. Ze trouwde en kreeg 3 kinderen. Op haar veertigste is Lisette gestart met werken voor Starjob Secretaresse Uitzendbureau en ASA. Ik had eigenlijk alleen mijn typediploma, maar de directeur van het uitzendbureau geloofde in mij; hij heeft mij in een spoedcursus een aantal basisprincipes bijgebracht. De rest heb ik met een gezonde dosis interesse en leergierigheid mezelf eigen weten te maken. Naast de zorg voor haar kinderen heeft ze diverse functies binnen beursgenoteerde organisaties uitgeoefend en veel ervaring opgedaan. Ze werkt momenteel veertig uur per week in vaste dienst bij Public Support. In haar vrije tijd houdt ze van lezen, reizen en geniet ze van haar kleindochter van een jaar.

Hoe ben je in het vak terecht gekomen?

Mijn eerste baan was via een recruitmentbureau bij McKinsey&Partners in Amsterdam. Een prachtig internationaal bedrijf. Na McKinsey heb ik de overstap gemaakt naar de financiële dienstverlening. Daar ondersteunde ik de Raad van Bestuur, Raad van Commissarissen en directies van o.a. ING, NN Group en Delta Lloyd. Ondertussen heb ik een aantal opleidingen gevolgd zoals Hoger Management Support, Time Management, Business English en Corporate Governance. In juni 2018 heb ik de overstap gemaakt naar Public Support. De afwisseling van telkens een nieuwe opdracht op plekken waar je ertoe doet, sprak mij enorm aan. Ik moet een uitdaging hebben. Je ziet al bij de start van een opdracht wat er aan schort en wat er anders kan. En nu 2 jaar verder ben ik nog steeds ontzettend blij met mijn keus. Opdrachtgevers vragen mij bij hen in dienst te komen, maar de uitdaging van steeds een andere omgeving met andere collega’s geef ik voorlopig nog niet op.

Je bent nu gedetacheerd in het LUMC. Is deze opdracht ontstaan vanwege de coronacrisis?

De vraag om extra ondersteuning komt wel voort uit de crisis. Ik ben 1 maart begonnen ter ondersteuning van de HR-directeur van het ziekenhuis. Na een week fysiek aanwezig geweest te zijn, moesten we thuis gaan werken. De functie van HR-directeur is een kritieke functie binnen het ziekenhuis, vandaar dat zij en een van mijn collega’s wel steeds aanwezig zijn geweest. Zo zijn er bijvoorbeeld in 1 week 200 verpleegkundigen aangenomen. Wat voor een extra workload er dan op een HR-afdeling afkomt hoef ik je niet uit te leggen. In dit soort situaties is het mooi om te ervaren dat we dit soort dingen met elkaar voor elkaar kunnen krijgen. De normale procedures die soms vertragend kunnen werken kunnen niet gevolgd worden. Snelheid is geboden. Dan moet je bewust bepaalde stappen over het hoofd zien, maar dat bleek goed te werken.

Inmiddels beheer ik ook de e-mailbox van een van de virologen. Zij is verbonden aan het LUMC en lid van het Outbreak Management Team. Er kwam zoveel extra e-mail op haar af, dat ze mij gevraagd hebben dit voor haar bij te houden.

Hoe ervaar jij het thuiswerken?

Het is een grote ommezwaai, maar in de praktijk blijkt dat het wel werkt. In een sneltreinvaart heb ik mezelf bekwaamd in o.a. Teams. Het is wel belangrijk “zichtbaar” te blijven, ook al zie je elkaar niet fysiek. De lijnen zijn nu veel korter. Hoe zorg ik voor verbinding: bijvoorbeeld door na een Teams meeting de deelnemers even een-op-een te bellen. Zorgen dat je collega’s weten wat je doet en hoe je ze kan ondersteunen. Wekelijks sturen wij een Feel Good e-mail, een van de instrumenten om de ongeveer 100 HR-collega’s op de hoogte te houden van belangrijke zaken. Sinds kort werk ik weer 3 dagen in de week in het ziekenhuis. Belangrijk is om wel alert te blijven op de 1.5m regel, want voor je het weet staat iemand vlak naast je om even mee te kijken op je scherm.

Hoe zie jij de toekomst van ons vak? Worden we allemaal Virtual Assistants?

Ja dat denk ik wel. In ieder geval zal er veel weer vanuit huis gewerkt gaan worden. In het ziekenhuis was dat zeker niet gebruikelijk, maar ook in de zorgsector blijkt het te werken. Ik vind het een leuke manier van werken. Als Topondersteuner bij Public Support ben ik gewend om snel te zien hoe de hazen lopen. Je ziet waar je nodig bent en met de ervaring die ik meebreng is een uitgebreid inwerkprogramma niet nodig. En zoals deze opdracht mij geleerd heeft kan dit allemaal ook heel goed online en virtueel. Als je maar blijft zorgen voor verbinding. Dat is essentieel in ons vak. Wij zijn de thermometer van een organisatie!

Is er nog iets wat je ons wilt vertellen?

Ik denk dat we meer moeten benadrukken dat wij er juist goed in zijn om snel in te springen,
van huis uit de contacten te leggen en verbinding te maken. Onze ervaring overbrengen op de collega’s en nieuwe ideeën aan te bieden. En wij werken rond de klok als het moet!